'Mijn moeder komt uit Suriname'
Door: Mara Hoogveld
Blijf op de hoogte en volg Mara
25 Juli 2018 | Suriname, Paramaribo
Zoals ik de afgelopen maanden gevraagd en meestal ongevraagd heb gedeclameerd: ik hou niet van reizen. In gedachten halen we de eindbestemming zelden en in het meest positieve scenario zijn we alleen onze koffers kwijt. Dus een nuance op mijn vorige verslag: in mijn beleving is de reis naar Suriname is heel soepel verlopen!
Laatst was ik bezig met 'ik hou niet van reizen-deel 43' toen een collega droogjes zei 'Ja, maar je hebt wel een reis naar Suriname geboekt'. Gek genoeg duwde die opmerking me terug naar het andere, positieve perspectief. Want ja, we hebben een reis naar Suriname geboekt en met reden.
Al mijn hele leven vertel ik trots dat ik half Surinaams ben, als mensen me vragen of ik Indonesisch ben. Met liefde vertel ik over mijn Surinaamse moeder en hoe verbonden we zijn. Hoe trots ik ben op haar, haar broers en zussen en vooral ook mijn opa en oma. Trots op hoe zij hun weg in Nederland hebben gevonden en soms ook hebben moeten bevechten. Die wilskracht werkt door in alle volgende generaties, weet ik zeker. Dat ik me door mijn familie ook echt Surinaams voel, terwijl we eigenlijk zo ontzettend Nederlands zijn. Dat ik niet weet hoe ik dat gevoel moet duiden, maar dat het veel meer is dan eten en dansen. Dat ik me herken in sketches van Surinaamse vrouwen, maar niet precies weet waarin. Maar tot nu toe was het antwoord op de vraag 'Ben je er dan al wel eens geweest?', nee.
Vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstapten heeft de zo vaak herhaalde zin 'mijn moeder komt uit Suriname' zoveel meer betekenis. Het voelt niet als thuiskomen, zoals ik mensen wel eens heb horen zeggen. Maar ik voel me hier wel thuis. Dat mijn zoon voor de Elisabeth II-school staat, waar mijn tantes en moeder op hebben gezeten, is heel bijzonder. Helemaal aan de andere kant van de wereld staat hij waar zij, jonger dan hij nu is, lang geleden liep. Van het aanzicht van de grote kathedraal in Paramaribo waar mijn moeder haar communie heeft gedaan, sprongen de tranen in mijn ogen. Lang de tijd om daarbij stil te staan had ik niet, want toen ik me omdraaide zag ik dat Valentijn doorweekt was van het zweet. Ik heb mijn gezin zo ongeveer de dood in gejaagd met de wandeling (naar Nederlandse begrippen niet ver) in de hitte door de stad. De stad waarin ik gek genoeg zo de weg vind. Elin zei hierover: 'Misschien heb je iets van oma meegekregen waardoor je hier de weg weet'.
Wat onze aankomst extra veel betekenis gaf, is dat het bijna op de dag af 50 jaar geleden was dat mijn moeder, oma en mijn tantes en ooms de omgekeerde reis maakten. Dat is pas een spannende reis (understatement), de reis naar het 'beloofde (Neder)land'. Nog even los van de life changing-component, schijnt het een vlucht met lekkende eieren in een van de laatste propeller-vliegtuigen geweest te zijn.
Valentijn (die op school al heeft aangekondigd niet terug te komen) houdt elke dag een stemming 'Wie wil blijven?'. Tot nu toe is het 2 tegen 3 voor blijven. Geen zorgen voor het thuisfront dus.
Oh en waarom we hier in ons appartement achter tralies (dievenijzer) zitten? Elin zei hierover 'In plaats van de dieven op te sluiten, sluiten we onszelf op'.
Laatst was ik bezig met 'ik hou niet van reizen-deel 43' toen een collega droogjes zei 'Ja, maar je hebt wel een reis naar Suriname geboekt'. Gek genoeg duwde die opmerking me terug naar het andere, positieve perspectief. Want ja, we hebben een reis naar Suriname geboekt en met reden.
Al mijn hele leven vertel ik trots dat ik half Surinaams ben, als mensen me vragen of ik Indonesisch ben. Met liefde vertel ik over mijn Surinaamse moeder en hoe verbonden we zijn. Hoe trots ik ben op haar, haar broers en zussen en vooral ook mijn opa en oma. Trots op hoe zij hun weg in Nederland hebben gevonden en soms ook hebben moeten bevechten. Die wilskracht werkt door in alle volgende generaties, weet ik zeker. Dat ik me door mijn familie ook echt Surinaams voel, terwijl we eigenlijk zo ontzettend Nederlands zijn. Dat ik niet weet hoe ik dat gevoel moet duiden, maar dat het veel meer is dan eten en dansen. Dat ik me herken in sketches van Surinaamse vrouwen, maar niet precies weet waarin. Maar tot nu toe was het antwoord op de vraag 'Ben je er dan al wel eens geweest?', nee.
Vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstapten heeft de zo vaak herhaalde zin 'mijn moeder komt uit Suriname' zoveel meer betekenis. Het voelt niet als thuiskomen, zoals ik mensen wel eens heb horen zeggen. Maar ik voel me hier wel thuis. Dat mijn zoon voor de Elisabeth II-school staat, waar mijn tantes en moeder op hebben gezeten, is heel bijzonder. Helemaal aan de andere kant van de wereld staat hij waar zij, jonger dan hij nu is, lang geleden liep. Van het aanzicht van de grote kathedraal in Paramaribo waar mijn moeder haar communie heeft gedaan, sprongen de tranen in mijn ogen. Lang de tijd om daarbij stil te staan had ik niet, want toen ik me omdraaide zag ik dat Valentijn doorweekt was van het zweet. Ik heb mijn gezin zo ongeveer de dood in gejaagd met de wandeling (naar Nederlandse begrippen niet ver) in de hitte door de stad. De stad waarin ik gek genoeg zo de weg vind. Elin zei hierover: 'Misschien heb je iets van oma meegekregen waardoor je hier de weg weet'.
Wat onze aankomst extra veel betekenis gaf, is dat het bijna op de dag af 50 jaar geleden was dat mijn moeder, oma en mijn tantes en ooms de omgekeerde reis maakten. Dat is pas een spannende reis (understatement), de reis naar het 'beloofde (Neder)land'. Nog even los van de life changing-component, schijnt het een vlucht met lekkende eieren in een van de laatste propeller-vliegtuigen geweest te zijn.
Valentijn (die op school al heeft aangekondigd niet terug te komen) houdt elke dag een stemming 'Wie wil blijven?'. Tot nu toe is het 2 tegen 3 voor blijven. Geen zorgen voor het thuisfront dus.
Oh en waarom we hier in ons appartement achter tralies (dievenijzer) zitten? Elin zei hierover 'In plaats van de dieven op te sluiten, sluiten we onszelf op'.
-
25 Juli 2018 - 13:17
Carmelita Serkei:
Mooi Mara! Mijn prachtige dochter. Je hebt me tot tranen toe geroerd. ❤️ -
25 Juli 2018 - 14:27
Lieke:
Ook mij wist je te raken met dit verhaal. Prachtig en vol gevoel. Ik ben er stil van maar hoop toch wel dat jullie alle vijf straks na een fijne vakantie weer richting Utrecht komen. -
25 Juli 2018 - 16:02
Astrid :
Prachtig. Het moeilijkste aan mijn bezoekjes aan SU vond ik, dat ik gevoelsmatig thuiskwam, maar me toch een toerist voelde. Naar om een bezoeker in je eigen 'huis' te zijn. En herkenbaar dat willen blijven... Dat had ik 10 jaar geleden ook, maar eenmaal in Nederland was dat gevoel weer helemaal weg. Enjoy dear Mara en fam. En zoek nog efkes naar het tropisch tempo.xxxx
-
26 Juli 2018 - 12:31
Gerry:
Ik heb je verhaal net ontdekt en ik ben er blij mee. De inhoud en de anekdotes vind ik beide bijzonder.
Wat is dit voor jullie allemaal een betekenisvolle reis!
Ik kijk uit naar nog meer verhalen!
Heb het goed daar!
-
27 Juli 2018 - 10:56
Ernestine:
Wat een ontroerend verhaal.
Ik denk dat mijn kleindochter vroeg of laat ook zoiets zal overkomen.
De voorouders blijven aan je trekken.
Ook heel mooi geschreven. -
02 Augustus 2018 - 08:24
Azzouz:
Mooi geschreven, (tijd voor een columnpje in het ad?) ik had zelf niets met su toen ik er heen mocht, maar wat leuk om daar te mogen rondlopen, je voelt de historie, het knusse, bijna museale.
Wel voel je ook de beladen geschiedenis.
Geniet van je historische trip down memory lane!
Fijne vakantie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
