Kinderen van de evenaar
Door: Mara Hoogveld
Blijf op de hoogte en volg Mara
28 Juli 2018 | Suriname, Paramaribo
'Lieve mensen, ik vond het leuk om hier te wonen. Maar helaas, ik ga nog op vakantie naar Utrecht en Nederland. Maar ik blijf wonen in Suriname. Omdat ik dat wil.' Was getekend, Valentijn.
Ingrid vindt hier iets van. Dus ik zal jullie iets over haar vertellen. Ingrid is de moeder van de eigenaar van ons appartement (die prinsheerlijk in Rotterdam zit) en de Baas. Geen manager of beheerder: ze is de Baas. Daarbij wordt ze geholpen door Robin (door haar 50 Cent gedoopt) en een man zonder naam. Ingrid beklaagt ze. Ze zijn altijd te laat en slordig, ze bergen niets goed op. Tegelijkertijd lopen ze trouw met haar mee en vragen ze regelmatig of het ons hier goed bevalt. 'Waar heb ik mijn telefoon voor het laatst gezien?!', roept ze de mannen in haar kielzog toe. Die vervolgens hard beginnen na te denken.
Ronald liep met een schone witte was over het erf, Ingrid achter hem aan: 'Je moet het niet laten vallen, dan krijg je het niet meer schoon, want het is een witte was.' Terwijl hij de was ophing: 'Je hebt wasknijpers. Gebruik ze. Anders waait het weg'. En terwijl ze mijn schone broekjes van het wasrek haalde, tegen mij: 'hij zal wel denken, wat is ze vrijpostig.' 'Nee hoor', zei ik, 'hij is het gewend.'
Ik mag Ingrid graag. Toen we aankwamen na onze lange reis stond er bami met cha siu klaar en lag er een fles softdrink koud in de koelkast. Ze kijkt zacht naar de kinderen en laat ze plezier maken. Ze mogen zwemmen zo lang als ze willen, als ze de witte handdoeken maar niet over de grond slepen. Ingrid houdt alles draaiende en haar kinderen overzees in de gaten. Vier van haar vijf kinderen zijn geëmigreerd naar Nederland en Belgie.
Tijdens een van de tropische stortbuien schuilden we onder de grote parasol bij het zwembad. Ik vertelde haar over Valentijns emigratieplannen, of eigenlijk nu we hier zijn, immigratieplannen. Ze vroeg hem er naar. Of dan hij bij haar wilde blijven. Nee, dat niet, want 'ik blijf hier met mama'. Toen hij het zwembad weer indook, zei ze me streng: 'Je moet die jongen uit de waan halen. Hij denkt echt dat hij hier gaat wonen. En wat denk je. Dat jouw man op jou gaat zitten wachten als jij hier in Suriname zit? Ik dacht het niet meisje.' En ze heeft gelijk, ik moet die jongen uit de waan halen. Het idee heeft zich vastgezet in zijn hoofd. Maar eerlijk gezegd, nooit lukt het me op tijd op te staan en mijn ritme te vinden, behalve hier. Dus misschien zijn we echt kinderen van de evenaar, en toch komen we zeker terug naar Nederland.
Over ritme gesproken. Gisterenavond zijn we, zoals in eerder verslag aangekondigd, naar Zus & Zo gegaan. Mooie setting en live muziek. Over de kwaliteit van de muziek valt van alles te zeggen (toen we aankwamen speelden ze 'Laat me') maar live muziek is hoe dan ook cool en zeker met uitzicht op de Palmentuin. Na iets meer dan uur, tien uur plaatselijke tijd, knalde de vermoeidheid er in en zat ons avondje uit er op. Maar alleen al de taxiritten door nachtelijk Paramaribo maakten de onderneming de moeite meer dan waard. Met open ramen in een taxi door de stad bij nacht, met muziek en het weekend in de lucht, de geur na een grote regenbui en de lichten: adembenemend mooi.
Verder relaxen we stevig aan. Zoals aan de Colakreek waar het goed toeven is. Close to heaven.
Ingrid vindt hier iets van. Dus ik zal jullie iets over haar vertellen. Ingrid is de moeder van de eigenaar van ons appartement (die prinsheerlijk in Rotterdam zit) en de Baas. Geen manager of beheerder: ze is de Baas. Daarbij wordt ze geholpen door Robin (door haar 50 Cent gedoopt) en een man zonder naam. Ingrid beklaagt ze. Ze zijn altijd te laat en slordig, ze bergen niets goed op. Tegelijkertijd lopen ze trouw met haar mee en vragen ze regelmatig of het ons hier goed bevalt. 'Waar heb ik mijn telefoon voor het laatst gezien?!', roept ze de mannen in haar kielzog toe. Die vervolgens hard beginnen na te denken.
Ronald liep met een schone witte was over het erf, Ingrid achter hem aan: 'Je moet het niet laten vallen, dan krijg je het niet meer schoon, want het is een witte was.' Terwijl hij de was ophing: 'Je hebt wasknijpers. Gebruik ze. Anders waait het weg'. En terwijl ze mijn schone broekjes van het wasrek haalde, tegen mij: 'hij zal wel denken, wat is ze vrijpostig.' 'Nee hoor', zei ik, 'hij is het gewend.'
Ik mag Ingrid graag. Toen we aankwamen na onze lange reis stond er bami met cha siu klaar en lag er een fles softdrink koud in de koelkast. Ze kijkt zacht naar de kinderen en laat ze plezier maken. Ze mogen zwemmen zo lang als ze willen, als ze de witte handdoeken maar niet over de grond slepen. Ingrid houdt alles draaiende en haar kinderen overzees in de gaten. Vier van haar vijf kinderen zijn geëmigreerd naar Nederland en Belgie.
Tijdens een van de tropische stortbuien schuilden we onder de grote parasol bij het zwembad. Ik vertelde haar over Valentijns emigratieplannen, of eigenlijk nu we hier zijn, immigratieplannen. Ze vroeg hem er naar. Of dan hij bij haar wilde blijven. Nee, dat niet, want 'ik blijf hier met mama'. Toen hij het zwembad weer indook, zei ze me streng: 'Je moet die jongen uit de waan halen. Hij denkt echt dat hij hier gaat wonen. En wat denk je. Dat jouw man op jou gaat zitten wachten als jij hier in Suriname zit? Ik dacht het niet meisje.' En ze heeft gelijk, ik moet die jongen uit de waan halen. Het idee heeft zich vastgezet in zijn hoofd. Maar eerlijk gezegd, nooit lukt het me op tijd op te staan en mijn ritme te vinden, behalve hier. Dus misschien zijn we echt kinderen van de evenaar, en toch komen we zeker terug naar Nederland.
Over ritme gesproken. Gisterenavond zijn we, zoals in eerder verslag aangekondigd, naar Zus & Zo gegaan. Mooie setting en live muziek. Over de kwaliteit van de muziek valt van alles te zeggen (toen we aankwamen speelden ze 'Laat me') maar live muziek is hoe dan ook cool en zeker met uitzicht op de Palmentuin. Na iets meer dan uur, tien uur plaatselijke tijd, knalde de vermoeidheid er in en zat ons avondje uit er op. Maar alleen al de taxiritten door nachtelijk Paramaribo maakten de onderneming de moeite meer dan waard. Met open ramen in een taxi door de stad bij nacht, met muziek en het weekend in de lucht, de geur na een grote regenbui en de lichten: adembenemend mooi.
Verder relaxen we stevig aan. Zoals aan de Colakreek waar het goed toeven is. Close to heaven.
-
29 Juli 2018 - 08:02
Lieke:
Zoals jij het beschrijft krijg ik heimwee naar een land dat ik niet ken.
Wat een heerlijke vakantie. Valentijn geniet er duidelijk van. -
29 Juli 2018 - 10:49
Carmelita:
Wat een pareltje weer! Zoveel herkenning. Ook de foto's -
29 Juli 2018 - 15:49
Gerry:
Mooi verhaal weer en lieve foto´s! -
30 Juli 2018 - 08:53
Jan Van Der Valk:
Ha Mara, wat mooi dat je ons mee laat genieten van jullie verblijf in Suriname. Op die manier zie je het gewoon voor je en is het meer dan alleen mooie foto’s kijken. Hoop nog veel van je te mogen lezen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
