Crossing borders

De reis. Er valt vanalles te zeggen over de reis. Zoals: reizen naar Suriname duurt best lang en is best vermoeiend. En: vliegen met de KLM is best wel relaxed, de service is goed en het eten komt regelmatig door.

Maar, de reis was ook best spannend. Want, wij reizen (zoals voor u intimi, u lezers bekend) met een variatie aan achternamen. Bij het afgeven van de bagage wist de uiterst vriendelijke grond steward ons te vertellen dat we 'tourist cards' nodig hadden om Suriname binnen te komen. En dat we die het beste in Nederland konden halen. Hal 3 mind you, we waren in hal 1. Adviezen als dat volgen wij natuurlijk.

Daar aangekomen liet ik Ronald achter bij de betreffende balie, want zag ik een kans om kansloos te gaan roken. Na een minuut of twee had ik een appje 'Kom ajb'. Aan de balie wist een nijverige dame ons heel stellig te vertellen dat we zo, met deze papieren zeker geen tourist cards van haar kregen. Dat we altijd reizen met deze papieren, dat we dat niet wisten; dat maakte haar echt helemaal niets uit. Ze was zo stellig dat ik eerst de indruk kreeg dat we helemaal niet mochten vliegen. Toch bood ze een opening: 'Probeer het maar bij de douane in Suriname' want 'zij kunnen in alle systemen'. In Suriname? In alle systemen? Spannend dus.

Met deze boodschap in onze zak en de balie van de marechaussee voor ons, vroeg ik Valentijn (wiens humeur van het heen en weer wandelen tussen de hallen niet meer van het niveau 'Yes, ik ga op vakantie' was..) of hij 'even iets blijer kon kijken en goed mee wilde werken'. Dat had niet helemaal het gewenste resultaat. Ik had hem ook gewoon hard in zijn gezicht kunnen slaan. Dus.. Met de belofte van Ronald dat hij na de check een ijsje zou krijgen en mijn toch wel goede voorbereidingen en verhaal (Tiemen: 'Mam, het was net alsof je een spreekbeurt hield'), kwamen we er soepeltjes door.

9 uur later, met momenten iets van 'komen we het land wel in-spanning', kregen we de inmiddels zo gewenste cards op Pengel Airport gewoon. Zonder ingewikkelde bureaucratie.

Het enige papierwerk waar Ronald zich nog even aan moest kwijten, was dat van de autoverhuur. Tijdens het invullen kwam ter sprake wat hij ‘hier te zoeken heeft'. De man van de verhuur schijnt hem na zijn verklaring meewarig aangekeken te hebben, terwijl hij iets zei als 'Surinaamse vrouwen worden altijd heel boos'.

Met de VW-Landcruiser heeft Ronald ons bijna direct naar het appartement gestuurd. Links rijdend, met het stuur op rechts, door een tropische regenbui met drie rellende kinderen, na de hele reis: knap! Via een Chinese supermarkt trouwens, waar Tiemen de eerste complimenten als blonde jongen met blauwe ogen voor zijn kiezen kreeg. Als een soort exoot, want zoals Valentijn zei 'Wow, de mensen hier zijn echt bruin!'